Analiza sztuki Tennessee Williamsa „Szklana menażeria”: podsumowanie i recenzje

2024 Autor: Sierra Becker | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-02-26 06:11

Peru wybitny amerykański dramaturg i prozaik, zdobywca prestiżowej nagrody Pulitzera Tennessee Williams (pełne imię i nazwisko – Thomas Lanier (Tennessee) Williams III) jest właścicielem sztuki „Szklana menażeria” (Szklana menażeria).

W momencie pisania tej pracy autor był dość młody – miał 33 lata. Sztuka została wystawiona w Chicago w 1944 roku i odniosła ogromny sukces. Recenzje „Szklanej menażerii” Tennessee Williamsa były tak liczne, że autor szybko stał się sławny. Było to dla niego dobrą trampoliną do rozpoczęcia udanej kariery pisarskiej.

Bardzo szybko w teatrze na Broadwayu słychać było wersy bohaterów „Szklanej Menażerii”, a po otrzymaniu nagrody New York Theatre Critics Circle za „najlepszą sztukę sezonu”,sztuka zaczęła być uznawana za przebój.

Dalsze losy tej pracy również układały się pomyślnie - wielokrotnie wychodziła na scenę i była filmowana.

Ten artykuł zawiera podsumowanie Szklanej Menażerii Williamsa oraz analizę spektaklu.

Motyw

Ta praca nie jest przypadkowo oznaczona przez autora jako „gra pamięciowa”, to znaczy jest częściowo napisana na materiale autobiograficznym. Można powiedzieć, że przedstawiona w sztuce rodzina Wingfieldów jest „skreślona” z własnej rodziny dramaturga, w której dorastał. Wśród bohaterów jest matka skłonna do napadów złości oraz siostra z depresją, a nawet nieobecna, ale jakby niewidocznie wpływająca na losy głównego bohatera, ojciec.

Iluzje czy rzeczywistość - co jest ważniejsze? Aby to zrozumieć, główny bohater będzie musiał dokonać wyboru. Egzystencjalny temat wyjątkowości każdego człowieka jest jednym z głównych tematów spektaklu.

Jednocześnie, według recenzji współczesnej krytyki „Szklanej menażerii” Tennessee Williamsa, materiał z emocjonalnego punktu widzenia nie jest jeszcze prezentowany z taką siłą, jak w kolejnych utworach dramaturga. W rzeczywistości jest to dopiero pierwsza, dość nieśmiała próba.

Tytuł sztuki

Autor nazwał szklaną menażerię kolekcją figurek, które zbiera siostra bohatera, Laura. Według Williamsa te nieliczne szklane figurki miały symbolizować kruchość, figlarność, iluzoryczne życie, w którym żyją bohaterowie, członkowie rodziny Wingfieldów.

Matka i siostra są takie dobre„ukryci” w tym szklanym świecie, pochłonięci nim, że sami oddając się samooszukiwaniu, stają się fałszywi i nie mają ochoty myśleć o celach i zadaniach, jakie stawia przed nimi rzeczywistość.

„Szklana menażeria” jako sztuka eksperymentalna

Tak więc przedstawienie nazywa się grą pamięciową. W krótkim podsumowaniu „Szklanej Menażerii” wspominamy wstępne słowo narratora. Mówi, że wspomnienia to rzecz niestabilna, każdy ma swoje, więc niektóre inscenizowane powinny być przytłumione w zależności od ich znaczenia dla pamiętającego, a niektóre przeciwnie, powinny być przedstawione jasno i wypukłe. Aby podkreślić wagę indywidualnych wspomnień, autor na początku spektaklu wyjaśnił, w jaki sposób można zrealizować to artystyczne zadanie.

Z punktu widzenia materiału tekstowego sztuka „Szklana menażeria” zawiera wiele uwag, co nie jest typowe dla zwykłego dzieła dramatycznego.

Oznaczenie czasu jest również niezwykłe: „teraz i w przeszłości”. Oznacza to, że monolog jest obecnie wyczerpany przez narratora i mówi o przeszłości.

Wizualne

Na scenie, według Tennessee Williamsa, należy zainstalować ekran, na którym specjalna latarnia będzie wyświetlać różne obrazy i napisy. Akcji musi towarzyszyć „pojedyncza powtarzana melodia”. Jest to tak zwana muzyka poprzez muzykę, która służy wzmocnieniu emocjonalnemu tego, co się dzieje.

Aby zaakcentować wydarzenia na bohaterze znajdującym się na scenie, powinien padać promień światła. Jeśli jest kilka postaci, punkt świetlny podświetli tę, której stres emocjonalny jest silniejszy.

Wszystkie te naruszenia tradycji, zdaniem Williamsa, powinny przygotować na pojawienie się nowego teatru plastycznego,

…która powinna zastąpić wyczerpany teatr realistycznych tradycji.

Główny bohater

Tom Wingfield, bohater i „narrator sztuki” jest

…poeta, który pracuje w sklepie. Z natury nie jest niewrażliwy, ale aby wydostać się z pułapki, zmuszony jest działać bez litości.

Bohater mieszka w St. Louis i pracuje dla firmy Continental Shoes Company. Ta praca go dręczy. Bardziej niż cokolwiek na świecie marzył o rzuceniu wszystkiego i odejściu jak najdalej. Tam, daleko, żyłby życiem, pisząc tylko wiersze. Ale ten plan jest niemożliwy do zrealizowania: musi zarabiać na utrzymanie niepełnosprawnej matki i siostry. W końcu po tym, jak ich ojciec je opuścił, Tom stał się jedynym żywicielem rodziny.

Aby zapomnieć o uciążliwej ponurej codzienności, bohater często spędza czas w kinach i czytając książki. Te działania są ostro krytykowane przez jego matkę.

Inne postacie

W sztuce są tylko cztery postacie oprócz Toma Wingfielda. To jest:

• Amanda Wingfield (jego matka).
• Laura (jego siostra).
• Istotną postacią dla rozwoju fabuły jest Jim O'Connor, gość, znajomy Toma.

Podajmy cechy tych postaci, zgodnie z tekstem sztuki iwłasne uwagi autora.

Laura, siostra Toma. Z powodu choroby nogi dziewczyny stały się różnej długości, przez co czuje się nieswojo w towarzystwie nieznajomych. Jej hobby to kolekcja szklanych figurek znajdujących się na biblioteczce w jej pokoju. Tylko wśród nich nie jest tak samotna.

Jeśli chodzi o wizerunek matki Toma, Amandy, autor podaje następujące wyjaśnienie:

Mała kobieta o ogromnej, ale nieobliczalnej witalności, wściekle czepiająca się innego czasu i miejsca. Jej rola musi być starannie wykonana, a nie kopiowana z ustalonego wzoru. Nie ma paranoi, ale jej życie jest pełne paranoi. Jest w niej wiele do podziwiania; jest zabawna pod wieloma względami, ale można ją kochać i żałować. Oczywiście jej hart ducha przypomina heroizm i chociaż czasami jej głupota nieświadomie czyni ją okrutną, w jej słabej duszy zawsze widoczna jest czułość.

Sam narrator nazywa swojego ojca ostatnią i nieaktywną postacią - na zdjęciu. Kiedyś opuścił rodzinę „dla fantastycznych przygód”.

Podsumowanie. Część pierwsza

Nazywa się to „Oczekiwanie na gościa”.

Opowiadane przez Toma, który pojawia się i porusza się po scenie w kierunku wyjścia ewakuacyjnego. Mówi, że jego historia cofa zegar, a jego przemówienie będzie dotyczyło Ameryki lat 30.

Sztuka zaczyna się w salonie mieszkania, w którym Tom mieszka ze swoją matką i siostrą. Matka z niecierpliwością czeka na to, że syn niedługo zbuduje karierę w firmie obuwniczej, a córka wyjdzie za mąż pomyślnie. Nie chce widzieć, że Laura jest nietowarzyska i nie będzie szukać miłości, a Tom nienawidzi swojej pracy. To prawda, że matka próbowała zapisać córkę na kursy maszynopisania, ale ta praca okazała się poza siłami Laury.

Wtedy matka skierowała swoje marzenia na dobre małżeństwo i poprosiła Toma, aby przedstawił Laurę porządnemu młodemu mężczyźnie. Zaprasza Jima O'Connora, swojego kolegę i jedynego przyjaciela.

Część druga

W podsumowaniu „Szklanej Menażerii” wymienimy nazwę drugiej części – „Przybywa gość”. Zaczyna się od szóstej sceny. Chociaż ten podział na sztukę jest warunkowy: w końcu cała praca jest monologiem narratora, czyli samego Tomka.

Laura natychmiast rozpoznaje Jima - pamięta go ze szkoły. Kiedyś była w nim zakochana. Grał w koszykówkę i śpiewał w szkolnych przedstawieniach. Do dziś przechowuje jego fotografię.

I potrząsając ręką Jima na spotkaniu, dziewczyna jest tak zawstydzona, że biegnie do swojego pokoju.

Pod przekonującą wymówką Amanda wysyła Jima do pokoju jej córki. Tam Laura wyznaje młodemu mężczyźnie, że znają się od dawna. A Jim, który zupełnie zapomniał o tej dziwnej dziewczynie, którą kiedyś nazwał Niebieską Różą, pamięta ją. Dzięki życzliwości i urokowi Jima nawiązuje się między nimi rozmowa. Jim widzi, jak niezręczna jest dziewczyna i jak niepewna jest, i próbuje ją przekonać, że jej kalectwo jest całkowicie niewidoczne. Nie myśl, że jest najgorsza.

Uwaga w podsumowaniu „Szklanej Menażerii”Tennessee Williams to punkt kulminacyjny sztuki: w sercu Laury pojawia się nieśmiała nadzieja. Ufając jej, dziewczyna pokazuje Jimowi swoje skarby - szklane figurki stojące na biblioteczce.

Dźwięki walca dobiegają z restauracji naprzeciwko, Jim zaprasza Laurę do tańca, a młodzi ludzie zaczynają tańczyć. Jim komplementuje Laurę i całuje ją. Uderzyli w jedną z postaci, ta spada - to szklany jednorożec, a teraz jej róg jest odłamany. Narrator podkreśla symbolikę tej straty – z mitycznej postaci jednorożec zamienił się w zwykłego konia, jednego z wielu w kolekcji.

Jednak widząc, że Laura jest nim zafascynowana, Jim jest przerażony jej reakcją i w pośpiechu wypowiada dziewczynie zwykłą prawdę - że nic jej nie będzie, wystarczy uwierzyć w siebie i tak na. Zasmucona, oszukana w snach dziewczyna daje mu na pamiątkę tego wieczoru jednorożca.

Końcowy

Pojawia się Amanda. Cały jej wygląd emanuje pewnością, że znaleziono pana młodego dla Laury, i to prawie na maści. Jednak Jim, mówiąc, że musi się spieszyć na spotkanie z panną młodą na stacji, odchodzi. W podsumowaniu „Szklanej Menażerii” Williamsa szczególnie zwracamy uwagę na zdolność Amandy do opanowania emocji: uśmiechając się, eskortuje Jima i zamyka za nim drzwi. I dopiero potem daje upust emocjom i wściekła rzuca się na syna z wyrzutami, że podobno po co był obiad i za jakie wydatki, jeśli kandydat jest zajęty itp. Ale Tom jest nie mniej wściekły. Zmęczony ciągłym słuchaniem wyrzutów matki, on również krzyczy na nią i ucieka.

Cicho, jak przez szybę, widz widzi Amandę pocieszającą córkę. W formie matki

…głupota znika, a pojawia się godność i tragiczne piękno.

Laura patrzy na nią i zdmuchuje świeczki. Gra się skończyła.

Epilog

Podsumowując sztukę Williamsa „Szklana menażeria”, należy zwrócić uwagę na znaczenie ostatniej sceny. W nim narrator relacjonuje, że wkrótce potem został zwolniony z pracy – za wiersz, który napisał na pudełku po butach. A Tom opuścił St. Louis i wyruszył w podróż.

Podczas analizy sztuki W. Tennessee „Szklana menażeria” warto zauważyć, że Tom zachowuje się dokładnie tak, jak jego ojciec. Dlatego na początku spektaklu ukazuje się publiczności w postaci marynarza statku handlowego.

A jednak przeszłość w postaci siostry nawiedza go:

Och Lauro, Lauro, próbowałem cię zostawić; Jestem ci bardziej wierny niż bym chciał!

Jego wyobraźnia po raz kolejny przyciąga do niego obraz siostry zdmuchującej świeczkę: „Zdmuchnij świeczki, Lauro – i do widzenia” – mówi smutno Tom.

Dostarczyliśmy analizę, podsumowanie i recenzje „Szklanej Menażerii” Tennessee Williamsa.