Książka Grigorija Fedosejewa „Ścieżka prób”: podsumowanie i recenzje czytelników

2024 Autor: Sierra Becker | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-02-26 06:11

Na początku lat czterdziestych magazyn Siberian Lights zaczął publikować historie pod nagłówkiem „Notatki doświadczonych ludzi”. Wkrótce fascynujące opowieści o naturze Dalekiego Wschodu i Syberii znalazły swoich czytelników, a w 1950 roku zostały opublikowane jako osobny zbiór, który później stał się częścią tetralogii G. A. Fedosejewa „Ścieżka prób”.

O autorze

Autor książki urodził się w regionie Kuban (obecnie Karaczajo-Czerkiesja) w 1899 roku. Ojciec i starszy brat zginęli podczas I wojny światowej. Grigorij Anisimovich ukończył Politechnikę, został inżynierem geodezji i przeniósł się do Nowosybirska w latach 30. XX wieku. Nie tylko został członkiem i liderem wypraw na Transbaikalia, Sajany, wybrzeże Ochockie i Tunguska, ale także zebrał ogromną kolekcję roślin i przekazał ją Akademii Nauk.

Dzięki jego artykułom na temat kłusownictwa eksterminacji zwierząt i ryb ujawniono fakty nielegalnego polowania na wschodnich Sajanach i zorganizowano rezerwat Tofalar. W testamencie autor książki „Ścieżka prób” Fedoseev poprosił o pochowaniejego prochy w Sayanach. Pisarz zmarł w 1968 roku, towarzysze broni i przyjaciele spełnili ostatnią prośbę i zakopali jedną z urn ze swoimi prochami na przełęczy Iden, która teraz nosi imię G. A. Fedoseev.

Tajemnicza tajga

Prace Fedosejewa opowiadają o naturze Syberii i Dalekiego Wschodu, o życiu rdzennych mieszkańców, o trudnościach, jakie trzeba było napotkać podczas wypraw. Wszystkie prace autora oparte są na prawdziwych wydarzeniach i nie ma w nich fikcyjnych nazw. Ostatni z rękopisów, opowiadanie „Naznaczone”, przygotowano do publikacji po śmierci pisarza M. Hoffmanna. Wśród słynnych dzieł Fedosejewa znajdują się opowiadania i powieści „Ostatnie ognisko”, „Tajemnice lasu”, „Poszukiwanie”, książka „Ścieżka prób”, które zostaną omówione dalej.

Na czytelników czekają w nim prawdziwe historie z życia odkrywców tajgi. Pomimo tego, że Grigorij Anisimovich nie był zawodowym pisarzem, jego prace czyta się jednym tchem. Musimy oddać mu to, co mu się należy - opisy natury są po prostu hipnotyzujące. Praca powstała na podstawie wpisów pamiętnika autora dokonanych podczas biwakowania przy ognisku. Najbardziej zaskakujące jest to, że w życiu geodetów i topografów eksplorujących tajgę Priochocką rozegrały się przygody godne bestsellera.

Wyprawa na górną Zeya

Narracja w książce „Ścieżka prób” prowadzona jest w imieniu autora. W pierwszej wprowadza czytelnika w kulisy ich wyprawy. Przez długi czas region Morza Ochockiego przyciągał badaczy, a teraz - topografowie otrzymalipozwolenie. Wciąż nie reprezentują ani granic tajgi, ani lokalizacji bagien i bagien, ale z doświadczenia wiedzą, że w walce z dziką przyrodą będą musieli polegać wyłącznie na własnych siłach. Siedziba wyprawy miasta Zeya jest w pełnym rozkwicie.

Biurko głównego inżyniera jest zaśmiecone diagramami, fotografiami i planami, wokół gromadzą się brygadziści, wytyczając trasy wzdłuż nietkniętych ścieżek. Nadszedł czas, aby przygotować się do drogi i okazało się, że nie ma lokalnego przewodnika dla ich grupy na odludziu na skrzyżowaniu trzech grani. Nieco później otrzymali wiadomość, że tylko osiemdziesięcioletni mieszkaniec Ulukitkan był w górnym biegu Zeya.

Pierwszego wieczoru rozmawiali z nim i jego towarzyszem Nikołajem do późnej nocy. Rano wybuchła zamieć, ale Ulukitkan powiedział, że lepiej iść w złą pogodę niż na lodzie. Od tego momentu wszyscy członkowie ekspedycji bez słowa rozpoznali starca jako najstarszego z nich. Stopniowo przyjmuje to również czytelnik książki Grigorija Fedosejewa „Ścieżka prób”. Autor-narrator po cichu schodzi na dalszy plan, a głównym bohaterem opowieści staje się mądry i dobroduszny Ewenk Ulukitkan.

Ścieżka wytrwałości i walki

Następnie autor opowiada, przez jakie niesamowite próby muszą przejść badacze. Co sprawia, że rezygnują z pociech i podążają ścieżką prób? Pragniesz badań? Tak. Za radość oglądania podbitej przestrzeni z góry trzeba zapłacić nieprzespanymi nocami, z powalonymi we krwi nogami. Oprócz zimna i zmęczenia w tajdze czekają inne niebezpieczeństwa.

Niestrudzenie podąża za karawanąWataha wilków. Stukając zębami z głodu, czekają na moment, kiedy zmęczone jelenie i wyczerpani ludzie padną w śnieg. I tu wkracza mądrość. Doświadczenie przewodnika Ulukitkana, który w swoim życiu wiele widział: „Musisz chodzić, wciąż chodzić”. Zmęczony staruszek szedł sam i zmuszał innych do chodzenia, ratując ich przed powodzią. Zdradliwy wąwóz za plecami.

W wyszukiwaniu

Rano cały obóz obudził głos Ulukitkana: "Kłopoty się pojawiły!". Obce jelenie przybiły do stada, gdzieś na przełęczy giną ludzie. Skąd stary dyrygent o tym wie? „Kiedy człowiek zamarza, nie może odwiązać pasów jeleniu, tnie nożem”. Wybuchła burza. Ale krakersy, apteczka, mięso, futrzane rzeczy wleciały do plecaków. Musimy iść na pomoc. Kolega z sąsiedniej ekspedycji złapał po drodze sztorm, uciekając przed silnym wiatrem, on i ranny przewodnik ukryli się w tajdze, budując proste schronienie z gałęzi jodłowych.

Dzień później, kiedy zamieć ucichła, wszyscy razem poszliśmy na przełęcz. I oni byli oszołomieni. Spod śniegu wyłonił się wściekły pysk niedźwiedzia. Legowisko. Jest tylko nadzieja dla psów - Kuchuma i Bojki. Zebrani wieczorem wokół ogniska, wszyscy słuchali oczarowani mądrego łowcy Ulukitkana. Doświadczony tropiciel powiedział, że w tajdze przemawia każda gałąź, każda ścieżka. Próby, które spotkały starca, wiele go nauczyły. „Oko musi widzieć wszystko”, powiedział i kontynuował historię, którą Ewenkowie dzielili rok nie na dwanaście miesięcy, ale na wiele okresów zgodnie ze zjawiskami naturalnymi.

Wiosenna droga

Druga część książki zaczyna się od opisu przyrody. Nadeszła wiosna, a surowy las wypełniony jest tajemniczymi dźwiękami budzącej się natury. Od szefa partii otrzymano radiogram z prośbą o jak najszybsze zbadanie skrzyżowania grzbietów Dzhugdzhursky i Stanovoy. Postanowiono wystąpić w jeden dzień, wszyscy pochylili się nad mapą. Ulukitkan wskazał na nią palcem: „Przełęcz należy szukać na szczycie Mai.”

Obudziłem się wcześnie. Starzec nie mógł przejść na przełęcz z powodu zranionej nogi. Pozostając w obozie odpędzał „szczęśliwców” z zazdrosnym spojrzeniem i prosił o odwrócenie największego kamienia na szczycie. Tam, gdzie osiemdziesiąt lat temu, ratując dzieci przed głodem, szła jego matka. Gdzie jego ojciec był na zawsze. A w niebieskiej odległości leżały faliste pasma górskie i kiwały swoją śnieżną bielą.

W drodze powrotnej

Dzień po dniu autor „Ścieżki prób” opisuje codzienne życie kartografów i geografów. Odcięci od cywilizacji na wiele miesięcy, łączy ich praca. Dzika przyroda i surowa tajga nie mogą się oprzeć wzajemnej pomocy, poświęceniu psów, zaradności i pomysłowości starego myśliwego. Mieszkając przez całe życie w tajdze, Ulukitkan przepowiada pogodę lepiej niż meteorolodzy, z łatwością wspina się po górach i jeździ na nartach.

Słowa bohatera książki G. Fedoseeva „Ścieżka prób” można podzielić na cytaty. Każda fraza jest skarbnicą mądrości. Ładuje swoją energią, uderza obserwacją i logiką. W sytuacjach zagrożenia życia autor wielokrotnie przywoływał słowa starca. Ostatni rozdział, w którym narrator gubi ślepego starca w tajdze, uderza do głębi. I zco za ulga wiedzieć, że stary człowiek został znaleziony i przewieziony do szpitala!

Podsumowanie „Ścieżki prób” Fedosejewa nie może oddać uczuć, jakich doświadczają członkowie ekspedycji. Na ostatnich stronach autor opowiada o swoich doświadczeniach czytelnikom, zdenerwowanym, że Ulukitkan nie będzie mógł wrócić do tajgi. Wyobraźcie sobie ich zdziwienie, gdy osiemdziesięciolatek uciekł ze szpitala i poszedł pieszo „do szefa”. Ulukitkan ponownie poprowadził ich karawanę.

Recenzje czytelników

Wspaniała książka o dzikiej tajdze, o życiu w terenie. Życie tych odważnych ludzi, bohaterów dzieła, fascynuje i zachwyca. Ciekawie opisane są tradycje i życie miejscowej ludności. Czytelników przyciąga fakt, że postacie są prawdziwe. Ulukitkan prowadził o wiele więcej oddziałów po nieprzejezdnych ścieżkach. Próby, które spotkały bohaterów, wywołują burzę uczuć. W końcu nie gonią za sławą i pieniędzmi, ale po prostu wykonują swoją pracę.