Szmarakow Roman, „Księga szpaków”

2024 Autor: Sierra Becker | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-02-26 06:11

Tulski pisarz Szmarakow Roman Lwowicz zyskał sławę głównie dzięki tłumaczeniom starożytnych rzymskich poetów z łaciny. Obecnie prowadzi bloga na jednym ze znanych portali, a także pracuje nad własnymi kompozycjami.

Główna esencja książki

W 2015 roku Roman Szmarakow wydał dzieło „Księga szpaków”. To dzieło napisane w gatunku prozy historycznej. Jednak prezentacja wydarzeń związanych z faktami historycznymi jest tu wyjątkowa i dość osobliwa. Autor przenosi czytelnika do XIII wieku i odkrywa przed nim niesamowity sposób myślenia i wiedzy ówczesnych włoskich mnichów.

Książka opiera się na dialogu między trzema mnichami z różnych pokoleń. Jest też mądry staruszek i dojrzały mężczyzna, który spędził pracowite życie, i młody chłopak, który wciąż niewiele rozumie w życiu i chce się wszystkiego nauczyć. Szmarakow Roman umiejętnie i filigranowo wykorzystuje różne prawdziwe fakty, mity i tradycje biblijne, organicznie wplatając je w dyskusję o postaciach.

Fabuła i znaki

Motywacją do rozpoczęcia dialogu między bohaterami dzieła jest jakieś nietypowe wydarzenie: ogromna gromada szpaków w pobliżu klasztoru. Mnisi zaczynają mieć różnego rodzaju skojarzenia i wspomnienia. Stara piwnica przedstawia fakty pozytywne, niepozbawione fantazji i mistycyzmu. Bohater jest młodszy, szpitalny, ma pewną dozę racjonalizmu, zna też bardzo dobrze historię, ale w większości jej tragiczne momenty. Jego historie są bardziej przyziemne, stara się znaleźć coś przydatnego we wszystkim.

Młody człowiek o imieniu Fortunat Shmarakov Roman odgrywa niewielką rolę w jego pracy. To zrozumiałe, młody człowiek okazał się tylko nieświadomym świadkiem pojawienia się szpaków. Dopiero zaczyna świadome życie, więc w jego głowie jest znacznie więcej pytań niż odpowiedzi. Jej obecność ma jednak znaczenie praktyczne. W końcu zadaje piwnicznikowi pytania, takie, jakie chciałby zadać każdy czytelnik. W ten sposób czytelnik niejako bezpośrednio komunikuje się ze starożytnym mędrcem.

Autor Szmarakow Roman przywołuje wszystko, co znane jest z historii szpaków, jako znak z góry. Ale nie śledzi swojej obsesji na punkcie tych konkretnych ptaków. Wręcz przeciwnie, narracja pełna jest różnych i niezwykłych innych znaków losu, których interpretacje mogły być takie same, ale ostatecznie okoliczności były zupełnie inne.

Dla kogo jest ta książka

Ta książka jest wspaniałym ćwiczeniem dla umysłu. Aby zrozumieć długie monologi bohaterów, wymagana jest od czytelnika dobra koncentracja. Ta książka zdecydowanie skłania do myślenia.rzeczy, jednocześnie uderzając w logiczną konstrukcję dialogów. Autorka trzyma się cech tkwiących w sposobie porozumiewania się ludzi wykształconych początku XIII wieku, które są trudne do uchwycenia, a przez to bardzo interesujące dla prawdziwych badaczy. Dlatego powierzchowna lektura doprowadzi do tego, że czytelnik po prostu nie wyłapuje sensu i odkłada czytanie.

Księga szpaków wcale nie jest chaotycznym zbiorem niezwykłych starożytnych opowieści. To nie jest bajka, a już na pewno nie dla dzieci. Jest przesiąknięta filozofią, którą mogą zrozumieć tylko dorośli. Szmarakow Roman konfrontuje dwa fundamentalnie różne poglądy na życie. Mnisi kłócą się, ale jednocześnie zachowują szacunek dla siebie i braterską miłość.