Yusuf Karsh: biografia wielkiego portrecisty XX wieku, kreatywność i ciekawostki

2024 Autor: Sierra Becker | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-02-26 06:12

Wspaniały fotograf portretowy Yusuf Karsh powiedział, że znaczenie fotografii, a także sens życia, tkwi w jednym słowie, a słowem jest Światło. Był uważany za mędrca i po prostu wykonywał swoją pracę. Fotografował tak wielkie osobistości jak Albert Einstein, Winston Churchill, Ernest Hemingway, Nelson Mandela. Jego hipnotyzujące portrety fotograficzne „oddychają” postaciami uchwyconych osób.

Yusuf Karsh: biografia

Południowo-wschodnia Turcja, miejsce nazywane przez miejscowych „Biblijnym Rajem”. W starożytnym mieście Mardin, gdzie domy przypominają orientalną bajkę, gdzie drzewa owocowe rosną w obfitości, gdzie ludzie różnych wyznań żyją spokojnie przez wieki, 23 grudnia 1908 roku urodził się Yusuf Karsh.

Ale wkrótce sielanka dobiegła końca. W 1915 r. prześladowania ormiańskich chrześcijan przekształciły się w straszne zjawisko - ludobójstwo. Yusuf przeżył egzekucję dwóch wujów, śmierć siostry na tyfus i pożegnanie ojca, który został zmuszony do służby w armii tureckiej. Władze byłycały majątek został skonfiskowany, łącznie z domem. Rodzina otrzymała tylko jednego osła i nakazała opuszczenie rodzinnego Mardin na zawsze.

Karshi znalazł nowy dom w Syrii, ale jego rodzice chcieli lepszego życia dla swojego syna. Zdecydowano, że dziecko za wszelką cenę wyemigruje do Stanów Zjednoczonych. Ale okazało się, że limit dla Ormian został wyczerpany i chłopiec został wysłany do Kanady do swojego wuja.

Pierwsze 4 miliony dolarów

16-letni Yusuf Karsh zszedł na ląd w Halifax w przeddzień 1925 roku. George Nakash przywitał swojego siostrzeńca w swoim ojczystym języku. Później w swojej księdze wspomnień napisze, że te słowa były jedyną rzeczą, która była mu znana w obcym świecie.

Opuścili port na saniach ciągniętych przez konie. Na ich uprzęży wisiały dzwonki, które głośno dzwoniły, a ludzie chodzili tak szczęśliwi, że ich radość upajała młodzieńca.

Pokryte śniegiem miasto Sherbrooke, w którym mieszkał George Nakash, stało się schronieniem przed problemami. Nie chodzili tu żołnierze z karabinami maszynowymi, nie było biedy, chorób i prześladowań. Pomimo wschodniego wyglądu, nawet koledzy z klasy ciepło przyjmowali faceta i, aby nie cierpieć z powodu zapamiętania obcego imienia, nazywali go Joe. Yusuf zaczął uczyć się nowego języka, przyzwyczajać się do nowego klimatu i budować nowe życie.

Na szczęście wszystko, co musiało znosić w Mardin, nie rozgoryczyło Yusufa, tolerancję dla innych wchłaniał mlekiem matki. Ojciec zawsze powtarzał synowi: „Jeśli trudno się powstrzymać, rzuć kamieniem w przestępcę, ale pudnij”.

Po sześciu miesiącach życia w Kanadzie facet zaczyna pracować w studiu fotograficznym swojego wujka. George dałnajprostszy aparat dla swojego siostrzeńca, a Yusuf zaczął robić zdjęcia wszystkiego wokół.

Jeden z moich kolegów z klasy potajemnie wysłał zdjęcie na konkurs - wygrało ono nagrodę. Chłopiec wręczył Karshowi zasłużone 50 dolarów. Yusuf dał 10 dolarów koledze z klasy, a resztę wysłał rodzicom. Później przyznaje, że w tamtym czasie 40 dolarów wydawało mu się 4 milionami. I przez kilka tygodni chodził szczęśliwy, dumny ze swojego czynu.

Boston. John Garo

Talent jego siostrzeńca nie pozostawił wuja obojętnym, a George postanawia wysłać Yusufa do słynnego Johna Garo. Fotograf mody należał do diaspory ormiańskiej i chętnie przyjął nowego studenta. Na Boylston Street facet studiował procesy drukowania i funkcje fotograficzne.

Obserwował dialog Garo z tymi, których filmuje; odwiedził muzea i zajęcia plastyczne. Jego ulubionym miejscem była biblioteka i Bostońskie Muzeum Sztuk Pięknych.

Cała elita zgromadzona w studiu Garo, młody fotograf nauczył się komunikować z celebrytami. Półroczny staż trwał 2 lata, po czym wrócił do Sherbrooke. Początkowo był asystentem wujka, potem pracował jako asystent Johna Powisa, który później zostawił mu swoją pracownię.

Yusuf Karsh rozpoczął niezależną karierę w 1933 roku. Miał wszystko poza koneksjami, pieniędzmi, klientami i reputacją. Pomimo tego, że mógł rozmawiać z każdą osobą, niezależnie od jej statusu i miał talent fotograficzny, w związku z Wielkim Kryzysem często musiał pożyczać niewielkie kwoty na utrzymaniewłasna firma.

Przewodnikiem po nowej przyszłości była znajomość z teatrem w Ottawie, gdzie poznał swoją przyszłą żonę, imigrantkę z Francji - Solange Gauthier.

Nowy początek

Po 6 latach w 1939 roku pobrali się. Pomimo tego, że dziewczyna była o 6 lat starsza od Yusufa, byli idealną parą. Obaj Kanadyjczycy w pierwszym pokoleniu marzyli o byciu przyjętym do wyższych sfer, ale jednocześnie nie zapominając o swoich korzeniach i tradycjach.

Solange miała dobry zmysł biznesowy, więc została administratorem w studiu fotograficznym męża. Yusuf Karsh zaczął fotografować produkcje, aktorów; jego zdjęcia zaczęły być publikowane w brytyjskich magazynach i prestiżowych lokalnych gazetach.

Kariera zaczęła się szybko rozwijać, robił rodzinne zdjęcia, portrety, oczywiście fotografował swoją ukochaną Solange.

Zmieniająca życie sprawa: Historia cygar

Według wspomnień żony Karsha, tego dnia wrócił do domu w dziwnym stanie. Yusuf cały się trząsł i ledwo udało jej się dowiedzieć, co się stało. A on po prostu chciał zrobić dobry portret.

Nie wiadomo, czy Churchill był niezadowolony, czy zapomniał o zbliżającej się strzelaninie, ale dał tylko 2 minuty na proces i zaczął palić cygaro. Facet próbował mu zasugerować, że nie uczyni ramy uroczystym i nie doda godności, ale Winston nie był nasycony tym, co powiedział mu Yusuf Karsh. Fotograf zdecydował się na desperacki krok, wyciągnął cygaro, rzucił się do aparatu i zrobił to zdjęcie, które przedstawiapijany polityk.

Jednak Churchill lubił swoją bezczelność i pozwolił zrobić jeszcze kilka zdjęć, ale już się uśmiechał.

To zdjęcie stało się bardzo popularne. Pomimo tego, że otrzymał za to 100 dolarów, to właśnie ta sesja zdjęciowa przyniosła mu sławę.

Portret wielkości

W 1943 Karsh odbył podróż do Anglii, gdzie wykonał ponad 40 portretów wojskowych. Po II wojnie światowej współpracował z magazynem Life, dla którego fotografował celebrytów.

Dzięki koneksjom i sławie Yusuf Karsh mógł w 1948 roku przenieść swoją rodzinę z Aleppo do Kanady. Uspokoiwszy się na ich los, całkowicie pogrążył się w pracy. Przez 10 lat ciężkiej pracy wykonał najlepsze portrety, a w 1958 roku znalazł się na liście 10 największych fotografów świata.

Najwspanialsze portrety Yusufa Karsha

Przejrzenie ludzi i możliwość zademonstrowania tego innym - to był jego talent.

Z grupy baletowej została wybrana do roli Gigi. Kiedy Yusuf fotografował Hepburn, zauważył jej wyrafinowaną wrażliwość, z którą Audrey opowiadała o swoim życiu podczas II wojny światowej. Kilka lat później Kreml pozwala Karshowi zrobić portret Breżniewa, ale pod jednym warunkiem: zdjęcie musi być równie piękne jak jej.

Sfotografował także Ernesta Hemingwaya. Według Yusufa spodziewał się zobaczyć jednego z bohaterów swojej powieści, ale kiedy spotkał go w 1957 roku, zauważył u Ernesta pewną czułość. Takijeszcze nie fotografował nieśmiałych ludzi - mężczyzna został dotkliwie pobity przez życie, ale jednocześnie niezwyciężony.

Gwiazda nadziei

W 1959 doznał ataku serca. W trosce o męża Solange nie odważyła się mówić o własnej chorobie – lekarze odkryli raka. Zmarła w 1961 roku i nie była w stanie dokończyć swojej biografii Yusufa.

Od bólu straty jego praca ponownie go uratowała. Fotograf jako dziecko marzył o zostaniu lekarzem, a choroba żony zbliżyła go do medycyny. Zaczął filmować pacjentów i lekarzy. Wkrótce poznał redaktorkę medyczną Estrellitę Nachbar, która została jego żoną, dziewczyną, asystentką i nauczycielką.

W 1992 roku postanawia zamknąć studio w Ottawie i przestaje angażować się w zlecenia komercyjne. Po 5 latach przeniósł się z żoną do Bostonu i zamieszkał w pobliżu Muzeum Sztuk Pięknych. W 2000 roku opublikowano Who's Who, w którym znalazły się portrety 100 znaczących osób stulecia. 51 zdjęć do tej encyklopedii wykonał Yusuf Karsh.

Estrellita przekazała swoją pracę szpitalom w Bostonie po śmierci męża (13 lipca 2002).

Te portrety zostały wykonane przez człowieka, który mógł wywrzeć na ludziach taki wpływ, że chcieli pokazać swoją najlepszą część i podzielić się nią z innymi. Dlatego te obrazy wisiały na oddziałach tych, którzy potrzebowali wsparcia, a nie ucisku gołych ścian szpitala.