Amerykański szachista Bobby Fischer: biografia, ciekawe fakty, zdjęcia

2024 Autor: Sierra Becker | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-02-26 06:12

Wśród najwybitniejszych graczy znanych na całym świecie w sporcie szachowym jest tylko kilka osób, które przyciągnęły uwagę swoim niezwykłym umysłem. Ich geniusze wnieśli do świata sportu wiele innowacji i wyjątkowych gier. Jednym z najbardziej kontrowersyjnych jest Bobby Fischer, najsilniejszy szachista wszech czasów. Jego IQ wynosiło 186, jedno z najwyższych na świecie.

Wczesne lata

Bobby Fischer urodził się w piękny marcowy dzień w międzynarodowej rodzinie. W 1933 roku matka przyszłej mistrzyni, Reginy Wender, uciekła z Niemiec do Związku Radzieckiego, gdy naziści doszli do władzy w jej kraju. Przez pewien czas mieszkała na terytorium przyjaznego kraju, gdzie poznała swojego przyszłego męża Gerharda Fischera. W 1938 roku para sformalizowała małżeństwo i po pewnym czasie wyjechała do USA.

W Stanach Bobby Fischer urodził się 9 marca 1943 r. Po 2 latach ojciec opuścił rodzinę, wracając do Niemiec. Matka samodzielnie wychowywała chłopca i jego starszą siostrę Joannę. To dziewczyna dała pierwsze szachy swojemu bratu, po czym cały świat zmienił się dla niego. Joan i Robert (Bobby Fischer) zaczęli uczyć się zasad i grać razem. Z biegiem czasu chłopiec stał się silniejszyzanurz się w świecie szachów.

W tym czasie rodzina mieszkała na Brooklynie. Każdego dnia młody Bobby spędzał kilka godzin sam, grając ze sobą w swoją ulubioną grę. Spowodowało to zaniepokojenie matki i postanowiła znaleźć partnera do sparingu dla swojego syna. Nie wiedząc do kogo się zwrócić, postanowiła zamieścić ogłoszenie w gazecie. Pracownicy Brooklyn Eagle, nie do końca rozumiejąc, w której sekcji umieścić taki tekst, postanowili skierować go do specjalisty dziennikarstwa szachowego. Okazało się, że to Herman Helms, który odpowiedział na ogłoszenie, pisząc do matki Bobby'ego o Brooklyn Chess Club.

Pierwszy klub szachowy i trener

Będąc sam przez długie godziny, młody szachista nie mógł nauczyć się wszystkich zawiłości gry. Klub Brooklyński otworzył przed nim nowe możliwości. Bobby Fischer, którego biografia wkrótce stanie się znana wszystkim, zaczyna trenować z Carmine Nigro. Ten człowiek był wówczas prezesem klubu. Młody Bobby spędzał w tym miejscu prawie cały swój wolny czas.

Kiedy klub został zamknięty, młody szachista błagał matkę, aby zabrała go do Washington Square Park. W tym czasie zgromadzili się tam wszyscy miłośnicy tej gry - od młodych do starszych, z różnych warstw społecznych. Bobby Fischer urodził się, by grać w szachy, było to już widoczne w tamtych latach. Rok później zaczął studiować w Horton Club, a także studiował tę umiejętność kilka razy w miesiącu i trenował na imprezie z Johnem Collinsem. W tym czasie przybyło do niego wielu graczy i arcymistrzów. To właśnie w domu renomowanego trenera Fischer zaczął czytać specjalnyliteratura związana z grami.

Pierwsze zwycięstwa

Ucząc się w różnych klubach, Robert brał udział we wszystkich zawodach, które się tam odbywały. Jego pierwsze zwycięstwa można uznać za wygrane mecze lokalnych rozgrywek w wieku 10 lat. Znacząco wyróżniał się wśród rówieśników nie tylko stylem gry, ale także pragnieniem bycia najlepszym.

Wiadomość o genialnym graczu zaczęła rozchodzić się po małej szachowej społeczności w Ameryce. Bobby zaczął przyciągać uwagę, aw wieku 13 lat był zapraszany na wiele turniejów. Często brał udział w sesjach symultanicznych, gdzie jego przeciwnikami było kilku najsilniejszych uczestników jednocześnie. Kiedyś podobny turniej odbył się na Kubie, gdzie pojechał z Reginą Wender, swoją matką. Wybitni arcymistrzowie zaprosili młode cudowne dziecko do gry, na co Robert zawsze się zgadzał, bo to szansa na nauczenie się czegoś nowego i zrozumienie mądrości mistrzów.

W wieku 16 lat Fischer zdecydował się opuścić szkołę, aby całkowicie poświęcić się nauce i grze w szachy. Samodzielnie zaaranżował ze sobą kilka gier równolegle w domu. Układając deski w pokojach, na przemian przemieszczał się od jednej do drugiej, kalkulując i zastanawiając się nad ruchami po obu stronach.

Turnieje

Latem 1956 roku odbył się turniej juniorów w USA, w którym młody Bobby Fischer zdobył swoje pierwsze mistrzostwo i został najmłodszym zwycięzcą zawodów. Potem rozpoczęła się cała seria turniejów, które doprowadzą go do korony szachisty, o której marzył facet.od dzieciństwa.

W 1958 bierze udział w Igrzyskach Międzystrefowych w Jugosławii. Tam poznał wielu czołowych arcymistrzów. Fischer spędza cały wolny czas na opracowywaniu nowych strategii i praktycznie nie opuszcza swojego pokoju. Uczestnicy turnieju powiedzieli, że facet wygląda jak prostak, ale kiedy siada do stołu, gra przemawia za nim.

To właśnie zwycięstwa jugosłowiańskie dały Robertowi możliwość uczestniczenia w zawodach na wyższym poziomie. W 1959 roku odbył się Turniej Kandydatów, w którym młode cudowne dziecko zmierzyło się z najsilniejszymi szachistami świata. Kiedyś sam w obcym kraju nie miał obok siebie asystenta, drugiego ani przyjaciela. Wszystkie decyzje i działania podejmował samodzielnie. Każdego dnia w wolnym czasie Bobby siedział w swoim pokoju i grał w szachy, podczas gdy jego przeciwnicy mieli poprawny tryb życia, chodzili na spokojne spacery. Fischer popełnił wiele błędów, ale nadal zajął 5. miejsce, co jeszcze bardziej wzmocniło jego reputację i otworzyło szerokie perspektywy.

W 1961 roku w mieście Bled odbył się kolejny turniej. Dojrzały i dobrze przygotowany amerykański szachista Bobby Fischer wygrywa prawie wszystkie partie i zajmuje drugie miejsce na punkty. Tę samą pozycję, nieco przegrywając ze Spasskim, cudowne dziecko zajmuje w 1966 roku na Pucharze Piatigorsky, który odbył się w Santa Monica.

Kolejne turnieje przyniosły Robertowi coraz większą popularność w świecie szachów. Wygrał większość meczów i zajął 1 lub 2 miejsce. Jego styl gry stał sięcoraz bardziej pewny siebie i silny. Z takim przygotowaniem i już ugruntowanym kapryśnym, porywczym i złym charakterem geniusz zbliżył się do głównych zawodów swojego życia. W wieku 29 lat musiał walczyć z najsilniejszym arcymistrzem ZSRR.

Zabawa z Borysem Spasskim

W 1972 Bobby Fischer, najsilniejszy szachista w Stanach Zjednoczonych, musiał wygrać walkę o tytuł mistrza. Jego przeciwnikiem był Borys Spasski. Ta gra uznawana jest za turniej stulecia, przyniosła wiele emocji nie tylko krajom graczy, ale całemu światu obserwującemu walkę. Było to podczas zimnej wojny i wielu kojarzyło partię Spasskiego i Fischera z konfrontacją między dwoma głównymi mocarstwami.

Mecz odbył się w Reykjaviku. Już pierwsze minuty meczu pokazały, że wszystkiego można oczekiwać od amerykańskiego szachisty. Wszystko miało się zacząć o 17, Spasski był gotowy i czekał na start. Gra się rozpoczęła, sowiecki arcymistrz robi pierwszy ruch i naciska zegar szachowy. Wszyscy czekają na drugiego uczestnika bitwy.

Chwile mijają, a Bobby Fischer, mistrz Stanów Zjednoczonych, nadal się nie pojawia. Spassky podchodzi do sędziego, najwyraźniej, by zasięgnąć rady w sprawie dalszych działań, po czym do sali wchodzi Robert. Ta sytuacja będzie dyskutowana przez wszystkie gazety na świecie przez ponad tydzień. Już wtedy amerykański arcymistrz zwracał uwagę na siebie i grę swoją ekscentryczną naturą i nieprzewidywalnym zachowaniem. Dlatego cały świat obserwował mecz, co więcej ta konfrontacja wykraczała poza ramy zwykłego meczu.

Fischer przeszedł do gry po serii zwycięstw. On jest długispędził lata przygotowując się do tego turnieju, przegrywając ze Spasskim w zawodach w młodym wieku. Wręcz przeciwnie, radziecki arcymistrz, po otrzymaniu tytułu mistrza, zaczął zwracać mniejszą uwagę na trening i grę. Później wpłynęło to na wyniki.

W międzyczasie rozpoczęła się pierwsza gra. Bobby Fischer, który miał około 185 cm wzrostu, górował nad stołem, siedząc we własnym fotelu, który został specjalnie przywieziony na ten turniej. Wszystko mu przeszkadzało: światło lamp, szum migawki aparatu i obecni ludzie, bez względu na ich rangę i przeznaczenie.

Pomimo tego gra poszła dobrze, ale w pewnym momencie Fischer popełnia błąd, który może popełnić tylko początkujący gracz i przegrywa. To go rozwścieczyło i zaczął domagać się od organizatorów usunięcia wszystkich paparazzi z ich sprzętem. Po odmowie amerykański arcymistrz odchodzi na emeryturę, odmawiając kontynuowania walki. Mecz został przerwany, a Spassky automatycznie odniósł zwycięstwo w drugiej grze.

Po 1,5 miesiąca Bobby Fischer zgodził się dokończyć mecz, ale przekonał organizatorów do przeniesienia gry w bardziej odpowiednie miejsce. Okazało się, że to mały pokój do gry w tenisa stołowego. Trzecia i wszystkie kolejne poszły według innego scenariusza. Ostatecznie wygrał Amerykanin. Bobby Fischer, jedenasty mistrz świata, czekał na ten tytuł przez długie 15 lat, odkąd pokonał wszystkich graczy z USA.

Wokół tego meczu było dużo szumu. Radzieccy przedstawiciele stowarzyszenia szachowego zażądali sprawdzenia powietrza, oświetlenia i krzesła, na którym znajdował się Spasski, motywując toprzez fakt, że gracz był pod wpływem chemikaliów lub fal radiowych. Po dokładnym zbadaniu przez międzynarodową organizację wszystkich aspektów dowodów dla tej teorii, nie znaleziono żadnych dowodów.

Ostatnia walka

Po otrzymaniu tytułu mistrza świata Bobby Fischer, którego biografia zainteresowała wszystkich początkujących szachistów i zawodowców, opuszcza ekrany i na chwilę znika. W 1975 roku musiał pojawić się na meczu z Anatolijem Karpowem, aby potwierdzić swój tytuł. Ale arcymistrz również zignorował to wydarzenie.

Przez długi czas nie było informacji o wielkim szachiście. Pokazał, jak tajemniczą osobą był Bobby Fischer. Jego życie osobiste jest również owiane tajemnicą. Czasami można było usłyszeć, że był widziany w różnych częściach świata.

W 1992 roku światowe stowarzyszenie zorganizowało rewanż między Spasskim a Fischerem. W grę wchodziły duże pieniądze, pula nagród wynosiła ponad 3 miliony dolarów. Mecz zbiegł się w czasie z 20. rocznicą pojedynku Spasskiego i Fischera, który przeszedł do historii światowych szachów.

Postanowiono, że rewanż odbędzie się w Jugosławii. Ale Ameryka miała wówczas trudne stosunki polityczne z tym krajem, a Departament Skarbu zagroził Fischerowi sankcjami. Ale to nie powstrzymało arcymistrza, a wręcz przeciwnie, nawet zachęciło go do działania. Od czasu przejścia na emeryturę z wielkich szachów w 1975 roku był stałym krytykiem polityki Waszyngtonu i całego rządu amerykańskiego.

Gra poszła dobrze, przeciwnicy rozegrali 30 gier, a zwycięzca wyszedł ponownieBobby'ego Fischera. Mimo to wszyscy eksperci jednogłośnie twierdzili, że poziom obu graczy nie jest już taki sam. Ale sam arcymistrz uważał mecz za mistrzostwo i zawsze mówił, że nie stracił korony zwycięzcy, ponieważ nie spotkał przeciwnika silniejszego od siebie.

Prywatne życie

Bobby Fischer, którego życie osobiste jest owiane tajemnicą, cały swój czas poświęcił grze. Prawie nigdy nie widywano go z dziewczynami. W wywiadzie podczas Igrzysk Olimpijskich w 1962 r. podzielił się z dziennikarzami niektórymi niuansami. Zapytany o kobiety odpowiedział, że szuka godnej pary. Zrezygnował jednak z wyboru Amerykanek, ponieważ jego zdaniem są one zbyt niezależne i kapryśne. Jego spojrzenie skierowane było na dziewczyny ze Wschodu.

Pewnego dnia, gdy 17-letni Fischer brał udział w turnieju, jego konkurenci przysłali mu kobietę, która potrafiła oczarować cudowne dziecko. Przez cały okres zawodów grał słabo, bo cały wolny czas spędzał z nową kochanką. W rezultacie genialny gracz znalazł się na niskich pozycjach w tabeli rankingowej. To była dobra lekcja dla młodego Roberta i od tego czasu jego jedyną miłością jest gra w szachy.

Bobby Fischer: ciekawe fakty

W swoim życiu słynny szachista wyróżniał się nie tylko świetną grą. Po otrzymaniu tytułu mistrza jego wymagania i zachcianki znacznie wzrosły. Na przykład zaczął grać nie wcześniej niż o czwartej po południu, ponieważ lubił spać. A przed turniejem musiał pływać w basenie lub grać w tenisa na korcie.

Amerykański szachista Bobby Fischerjest uważany nie tylko za genialnego gracza, ale także za najsłynniejszego paranoika tamtych czasów. Po otrzymaniu tytułu zaczyna angażować się w światowe spiski i czyta wiele książek i artykułów na ten temat. Po pewnym czasie w prasie pojawiają się jego ostre uwagi na temat Żydów, Amerykanów i Afrykanów.

Po pokonaniu Borysa Spasskiego w 1972 roku Bobby Fischer został bohaterem narodowym. Wiele wybitnych firm chciało zawrzeć z nim umowy, które niemal natychmiast odmówiono. Gwiazdy próbowały zwabić go na swoje przyjęcia i święta. Długa kolejka ustawiała się, aby uczyć się od niego gry. Ale po pewnym czasie słynny mistrz Bobby Fischer, którego zdjęcie wydrukowały wszystkie publikacje, zostanie nazwany zdrajcą i dezerterem.

Robert był gorliwy w grze i wierzył, że szachy w sporcie nie przywiązują większej wagi. Dlatego domagał się zawyżonych opłat za udział w turnieju, argumentując, że szachiści nie powinni otrzymywać mniej bokserów czy innych sportowców z bardziej popularnych dyscyplin. Taka postawa wybitnego zawodnika przyniosła efekty, a mistrzostwa zaczęły przyciągać na ekrany coraz więcej widzów i fanów.

Jednym z twórców teorii szachowych i autorem wielu artykułów na temat gry jest Bobby Fischer, którego zdjęcie można znaleźć w publikacjach na ten temat. Uważnie przestudiował gry turniejów kobiet i mężczyzn i zbadał je z różnych punktów widzenia, identyfikując niezbędne kryteria i kroki do przyszłych zwycięstw.

Jedną z cech arcymistrza była nieobecnośćpoczucie humoru, które skłoniło go do zakupu 157 garniturów. Powodem tego było to, że w jednej z gier z przeciwnikiem Bobby Fischer zapytał o jego przystojny i elegancki wygląd oraz wyjaśnił, ile ma kolorów. Odpowiedział, że 150 sztuk, ale to był żart, którego Robert nie zrozumiał. Ale mistrz musiał być zwycięzcą we wszystkim i uzupełnił swoją garderobę 157 garniturami.

Fischer wyróżniał się geniuszem nie tylko w grze w szachy. Był poliglotą i znał 5 języków. Lubił literaturę i zawsze czytał książki w oryginale. Pod względem finansowym zawsze był spokojny. Można powiedzieć, że Fisher ich nie potrzebował, nie kolekcjonował dzieł sztuki ani kosztownych rzeczy, obojętny był na wykwintną kuchnię i wszelkie rozkosze bogatych ludzi. Ale mimo to miał specjalną cenę dla publiczności, fanów i dziennikarzy.

Wraz z pojawieniem się technologii komputerowej i Internetu na całym świecie, wielu mistrzów szachowych zaczęło organizować turnieje w przestrzeni elektronicznej. W ten sposób mogli znaleźć godnego przeciwnika, opracować nowe strategie i dać początkującym możliwość uczenia się od profesjonalistów. Pewnego dnia wysokiej klasy angielski szachista Nigel Short ogłosił, że gra z Fischerem w Internecie. Oczywiście wielki arcymistrz nie podpisał się własnym imieniem, ale styl gry wskazywał, że to on.

Radykalne poglądy

Bobby Fischer, którego data urodzenia przypada na okres II wojny światowej, od młodości interesował się teoriami spiskowymi i literaturą polityczną. Po otrzymaniu tytułu mistrzowskiego wielokrotnie się sprzeciwiałAmerykański rząd. Ale jego niechęć do Żydów, komunistów i mniejszości seksualnych zaczęła się w nim już w latach 60-tych. W tym czasie jego matka była w Związku Radzieckim na spotkaniu z Niną Chruszczową i regularnie przemawiała w radiu. To rozwścieczyło Fischera i jeszcze bardziej zaogniło jego nienawiść.

Wierzył również, że światem rządzą Żydzi, którzy zajmują wszystkie kierownicze stanowiska i we wszystkich organizacjach. Uważał, że trzeba ich pilnie usunąć i oczyścić Amerykę z niepotrzebnych ludzi. I to pomimo tego, że płynie w nim ich krew! W swojej ojczyźnie zaczął być uważany za zdrajcę, dezertera. Jego najgłośniejszym wyznaniem było zatwierdzenie działań terrorystycznych przeciwko Stanom Zjednoczonym w dniu 11 września 2001 roku. Powiedział, że najwyższy czas dać Ameryce kopniaka i chciał, aby ten kraj zniknął z powierzchni planety.

Ostatnie lata

Po meczu z Borysem Spasskim Fischer musiał ukryć się przed sprawiedliwością. Powodem tego jest zakaz przez rząd USA udziału wielkiego szachisty w turnieju w tym kraju. W tym czasie na Jugosławię nałożono sankcje z powodu wojny na Bałkanach. Ale Fischera to nie obchodziło, ale też nie mógł wrócić do ojczyzny, bo czekał na proces i 10 lat więzienia.

Po wygraniu jubileuszowego turnieju wziął honorarium i wyjechał do Szwajcarii. Po krótkim pobycie w tym kraju przeniósł się na Węgry. Biuro Federalne USA wydało nakaz aresztowania arcymistrza. Doprowadziło to do tego, że Fisher zaczął się ukrywać, najpierw na Filipinach, potem w Japonii i okresowo przenosił się z miejsca na miejsce.

Ponieważ arcymistrz nie mógł wrócić do Ameryki, postanowił poszukać schronienia w ojczyźnie swoich rodziców. Bobby Fischer, szachista, który pojawiał się w najsłynniejszych publikacjach świata, teraz potrzebował nowego domu. Ubiega się o obywatelstwo niemieckie, ale odmówiono mu. W połowie lata 2004 zostaje aresztowany na japońskim lotnisku podczas próby opuszczenia kraju. Stany Zjednoczone na mocy traktatu o ekstradycji żądają ekstradycji Fischera.

Tymczasem prawnicy byłego mistrza zalecają ubieganie się o obywatelstwo Islandii, gdzie odbył się jego niezapomniany i zwycięski turniej. Wiosną 2005 roku podjęto decyzję. Robert Fischer oficjalnie zostaje obywatelem tego kraju, otrzymuje paszport i wyjeżdża z Japonii do nowej ojczyzny.

Ostatnie lata wielkiego arcymistrza mają miejsce w Reykjaviku. W 2007 roku Fisher został przyjęty do szpitala z rozpoznaniem niewydolności wątroby. Leczenie nie pomogło iw styczniu 2008 roku odszedł wielki i niezwykły zawodnik wszech czasów. Wniósł do gry wiele innowacji i przeniósł ją na nowy poziom.

Przez wiele lat przed śmiercią Bobby Fischer żył w całkowitej samotności i otrzymywał tantiemy ze swoich książek, w których opisywał swoje mecze i uczył sztuki szachowej. Kilku znajomych okresowo go odwiedzało i wspierało.