Pisarz Gorchakov Ovidy Aleksandrovich: biografia i fotografia

2024 Autor: Sierra Becker | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-02-26 06:11

Ovidy Gorchakov jest jednym z najsłynniejszych sowieckich szpiegów. Co więcej, kraj dowiedział się o nim, gdy po zakończeniu kariery zajął się kreatywnością. Bohater naszego artykułu zasłynął jako pisarz i scenarzysta, jego powieści urzekły dziesiątki tysięcy czytelników, filmy, scenariusze do których pisał, oglądały miliony ludzi. W tym artykule skupimy się na biografii pisarza, a także na jego najważniejszych dziełach.

Biografia

Ovidy Gorchakov urodził się w Odessie w 1924 roku. Jego ojciec był narodowością Czuwaski, pochodził ze wsi Attikowo, która w tym czasie była częścią prowincji Kazań.

Podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej Owidiusz Aleksandrowicz Gorczakow był już w grupie rozpoznawczej. Osobiście nadzorował kilka operacji przeprowadzanych na tyłach nazistów. W szczególności w Niemczech i Polsce.

Oficjalnie służył w kwaterze głównej Frontu Zachodniego, dowodził oddzielnymi specjalnymi grupami wywiadowczymi na froncie białoruskim i dalekowschodnim. W 1947 został zwolniony zrezerwa w stopniu porucznika.

Spokojne życie

Będąc w służbie cywilnej, zdecydował się na spokojny zawód. Do 1950 roku ukończył kursy translatorskie organizowane w Moskiewskim Państwowym Pedagogicznym Instytucie Języków Obcych.

Dostałem pracę jako tłumacz w centralnym biurze Partii Komunistycznej. W szczególności brał udział w plenach i kongresach KPZR, na których brali udział goście zagraniczni.

Ovidy Gorchakov sam został członkiem Partii Komunistycznej w 1952 roku. W 1957 ukończył Instytut Literacki Gorkiego, zaczynając próbować w dziedzinie pisania. W 1965 został przyjęty do Związku Pisarzy.

Popularność przyszła do niego w 1960 roku, kiedy we współpracy z polskim pisarzem Januszem Przymanowskim napisał opowiadanie „Nazywamy siebie ogniem”. Pięć lat później na radzieckie ekrany pojawił się film telewizyjny o tym samym tytule, do którego scenariusz wraz z Siergiejem Kolosowem napisał Owidiusz Gorczakow.

Miłował łucznictwo, przez wiele lat był przewodniczącym Ogólnounijnej Federacji dla tego sportu.

Pisarz Owidiusz Gorczakow zmarł w kwietniu 2000 roku w wieku 75 lat. Pochowany na cmentarzu Wagankowski.

Pierwszy sukces

Opowieść „Wzywamy na siebie ogień” przyniosła pierwszy prawdziwy sukces Owidiuszowi Gorczakowowi, warto więc opowiedzieć o niej bardziej szczegółowo.

Ta historia i oparty na niej czteroodcinkowy film telewizyjny opowiada o prawdziwych wydarzeniach, które miały miejsce wlata Wielkiej Wojny Ojczyźnianej na terytorium obwodu briańskiego na tyłach niemieckich.

W centrum tej historii jest Anya Morozova, 21-letnia dziewczyna z Briańska, która najpierw opuszcza swoją rodzinną wioskę z wycofującą się Armią Czerwoną, ale potem wraca do uchodźców, którym nigdy nie udało się dotrzeć do ich posiadać. Zatrudnia się u Niemców jako praczka, organizuje podziemną grupę działającą przy partyzantce.

W filmie rolę prawdziwego oficera sowieckiego wywiadu Anny Morozowej zagrała Ludmiła Kasatkina.

Szpiegowski romans

Książki Owidiusza Gorczakowa były bardzo popularne. Zwłaszcza powieść „John Green – Nietykalny”, którą bohater naszego artykułu napisał wraz z Grigorijem Pozhenyanem i Wasilijem Aksenowem pod wspólnym pseudonimem Grivady Gorpozhaks.

W rzeczywistości jest to parodia thrillera szpiegowskiego, który jednocześnie dotyka poważnych aspektów militarnej konfrontacji między światem zachodnim a obozem socjalistycznym, a książka ma antywojenną orientację. W ZSRR powieść była bardzo popularna, ale ze względu na emigrację Aksenowa została wznowiona dopiero w 1990 roku. W efekcie książka przez całą dekadę była uważana za najdroższą na literackim czarnym rynku.

Według fabuły, bohaterem powieści jest syn Białej Gwardii i rosyjski emigrant Jewgienij Griniew, który przyjął imię Jean Green. Znajduje się w centrum szpiegowskiego spisku pracowników CIA, w tym byłych nazistów, członków SS. Green jest szkolony przez amerykańskie Green Berets, bierze udział w wojnie w Wietnamie, jest nawet wysyłany zmisję szpiegowską do Związku Radzieckiego, gdzie w końcu dowiaduje się o prawdziwych intencjach swojego przywództwa w CIA.

Prawdziwy psychologiczny punkt zwrotny ma miejsce z Zielonym w domu. Postanawia działać przeciwko swoim współpracownikom. Ponadto dowiaduje się, że w śmierć jego ojca zamieszane były amerykańskie agencje wywiadowcze. Dlatego do nostalgicznych i antywojennych uczuć dodaje się osobistą zemstę.

Jego głównym celem po tym jest zabójstwo jego byłego przyjaciela i bezpośredniego przełożonego, majora Lota, który w rzeczywistości okazał się nazistą, który nie zmienił swoich przekonań. Ponadto Lot wykorzystywał CIA do własnych celów.

Kreatywność

Radziecki szpieg, pisarz i scenarzysta Owidiusz Gorczakow był autorem wielu esejów i książek dokumentalnych o personelu wojskowym. Do najsłynniejszych należą „Strony wielkiego życia”, „Na czele patrolu Armii Czerwonej”, „Dowódca niewidzialnego frontu”, „On jest z żyjącymi w szeregach”, „Los dowódcy niewidzialny front”, „Uwaga: cudowna kopalnia!”.

Ponadto Gorczakow napisał wiele esejów i reportaży o tematyce międzynarodowej, działalność sowieckich służb specjalnych w przededniu Wielkiej Wojny Ojczyźnianej poświęcona jest jego dokumentalno-historycznej historii „W wigilię, czyli tragedia Kasandry”. Napisał kilka reportaży dokumentalnych o oficerach sowieckiego wywiadu. Najczęściej czytane z nich to „Swan Song”, „Maxim” nie kontaktuje się, „On jest kapralem”. Woodstock”, „Z Ardenów do Berlina”, „Zachowaj na zawsze”, „Łabędzie się nie zmieniają”, „Mieszkam w lesie Kletnyansky”.

Rodzina Lermontowa

W tym samym czasie Gorczakow był również zaangażowany w działalność badawczą. W szczególności interesował się krewnymi i przodkami Michaiła Juriewicza Lermontowa, którzy pochodzili ze Szkocji. W ramach tej pracy bohater naszego artykułu pracował nad archiwami szkockimi, studiował dokumenty Szkockiego Towarzystwa Genealogicznego, Biblioteki Narodowej w Edynburgu.

W wyniku tej działalności badawczej napisał „Sagę o Lermontowie” i „Powieść historyczną o Jerzym Lermontowie, przodku rosyjskiej rodziny Lermontowów, i jego czasach kłopotów”.

Główny trąba powietrzna

Ważną rolę w biografii Owidiusza Gorczakowa odegrał pisarz Julian Siemionow, który uczynił z niego prototyp Majora Trąby Powietrznej, bohatera jego opowieści o tym samym imieniu.

Ta praca jest częścią cyklu powieści o przygodach sowieckiego oficera wywiadu Stirlitza. Powieść została napisana w 1967 roku, stając się właściwie kontynuacją książki „Trzecia mapa”. Tym razem w centrum opowieści nie jest sam Stirlitz, ale grupa dywersantów, w skład której wchodzi jego syn Aleksander Isaev.

Według spisku niemieckie kierownictwo przygotowuje się do podważenia polskiego Krakowa. Aby temu zapobiec, do miasta zostaje wrzucona grupa sabotażystów pod dowództwem majora Trąby Powietrznej, której pierwowzorem jest Gorczakow. Po serii niepowodzeń i nie do końca nieudanych operacji postanawiają zabićNazistowski kat, którym okazuje się być Stirlitz, konspiracyjny sowiecki szpieg. Zaczyna ukrywać ich działania na różne sposoby.

W tym samym roku na sowieckich ekranach pojawił się dramat wojskowy o tym samym tytule autorstwa Jewgienija Taszkowa. Czczony artysta RSFSR Vadim Beroev pojawił się jako Major Whirlwind.

Buntownik

Proza militarna bohatera naszego artykułu stanowiła podstawę jego pracy. Krytycy i czytelnicy zauważyli, że potrafił pisać szczególnie naturalistycznie, ponieważ był dobrze zorientowany w temacie, w rzeczywistości znał sytuację od środka.

Warto zauważyć, że niektóre z jego prac były przez długi czas zakazane, odmówiono ich druku w sowieckim reżimie. Taki los spotkał na przykład powieść Owidiusza Gorczakowa Outlaw. Po raz pierwszy czytelnicy mogli go poznać dopiero w latach pierestrojki.

Pierwszym czytelnikiem tej książki była żona pisarki Alli Bobrysheva, która przyznaje, że była do głębi zszokowana, kiedy po raz pierwszy przeczytała tę pracę. Była zupełnie inna od wszystkiego, co wtedy było wiadomo o Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej, była zasadniczo sprzeczna z oficjalną linią należącą do Partii Komunistycznej. Alla przyznaje, że dopiero wtedy zaczęła naprawdę rozumieć swojego męża, dlaczego jest on często tak troskliwy i pochłonięty sobą.

Recenzje powieści

„Outlaw” to szczegółowa kronika zaledwie trzech letnich miesięcy 1942 roku. Powieść jest w dużej mierze biograficzna, jej główny bohatersam staje się autorem, który zapisuje się jako sabotażyści, by rozprawić się z nazistami.

Czytelnicy w recenzjach tej pracy zauważają, że nie przypomina ona większości tego, co wiadomo o wojnie z kart grubych powieści i filmów dramatycznych. Ta książka jest inna, potrafi wywołać nawet oburzenie i odrzucenie. Jej autor opisał, co się z nim stało w rzeczywistości. Dlatego każdy powinien ją przeczytać.

Syn

Syn bohatera naszego artykułu, Wasilij, który urodził się w 1951 roku, jest dobrze znany. Podobnie jak jego ojciec został tłumaczem. Znany również jako aktor i kaskader.

W sumie z jego pomocą przetłumaczono na język rosyjski około pięciu tysięcy obrazów. W latach 1980-90 stał się jednym z pierwszych „pirackich” tłumaczy w kraju.

Sam Wasilij przyznaje, że do szóstego roku życia mówił po angielsku nawet lepiej niż po rosyjsku. Jego rodzice dali mu takie wychowanie. W 1963 roku po raz pierwszy pojawił się w filmie, grając jedną z głównych ról w opowiadaniu Marii Fedorowej „Duży i mały” o niespokojnych nastolatkach.

Jednak w młodości jego kariera została przerwana przez to, jego rodzice zabronili mu działać z powodu słabych wyników w nauce. Po szkole studiował w Wojskowym Instytucie Języków Obcych, Szkole Shchepkinsky, na Wydziale Dziennikarstwa Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego.

W Mosfilm syn skauta pracował jako kaskader przez około dziesięć lat. W ostatnich latach znany jako założyciel i szef centrum produkcyjnego „Gorchakov”, producent angielskiego reżysera Petera Greenawaya.

Do filmówzagrał małe role w dramacie Renaty Litvinovej „Bogini: Jak kochałem”, komedii fantasmagorii Viktora Ginzubrga „Generacja P”, almanachu komedii melodramatycznej „Petersburg. Tylko dla miłości”.

Teraz nadal aktywnie angażuje się w kreatywność.