Szachy. Obrona dwóch rycerzy

2024 Autor: Sierra Becker | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-02-26 06:11

Obrona dwóch rycerzy w szachach to obecnie jedno z najpopularniejszych otwarć. To stary otwarty debiut. Pierwsze odkryte zapisy dokonał Polerio, największy szachista i teoretyk Włoch w XVI-XVII wieku, uważany za najsilniejszego w Rzymie. Ze względu na liczne możliwości obu stron, otwarcie jest nadal powszechne, nawet na profesjonalnym poziomie gry w szachy. Wykorzystywany był z wielkim powodzeniem przez najsilniejszych szachistów różnych epok. Michaił Czigorin przyczynił się do rozwoju otwarcia.

Funkcje debiutu

Jego zaletą jest to, że od początku gry czarne starają się przejąć inicjatywę, w niektórych wariantach nawet poświęcając materiał. Grając w większość wariantów obrony dwóch skoczków, na planszy uzyskuje się złożone pozycje obosieczne, w których każda ze stron może łatwo zyskać przewagę. Analizy analityczne poświęcone są temu początkowi od kilku stuleci. Niektóre z nowoczesnych wariacji są opracowane dla 25 ruchów.

Teoria obrony dwóch rycerzy

Rozpoczyna się ruchem pionka białych na e4. Przeciwnik odpowiada w naturze na e5. drugaTym ruchem białe wykonują logiczny manewr z skoczkiem na f3, natychmiast atakując pionka, który właśnie wszedł do gry. Czarne bronią go sprowadzając swojego skoczka na c6, rozwijając po drodze figurę. W trzecim ruchu białe sprowadzają gońca jasnego na c4, przygotowując się do krótkiej roszady króla, podczas gdy czarne rozwijają drugiego skoczka, doprowadzając go do f6. To kończy obronę dwóch rycerzy.

Kf3 kontynuacja - Kg5

Istnieją różne opcje obrony dwóch rycerzy, ale ten jest prawdopodobnie najstarszym, który jest nadal rozgrywany. Tym manewrem białe próbują wykorzystać słabość pola f7. Istnieją różne kontynuacje, ale głównym jest ruch pionka na d5. Tym ruchem czarne blokują przekątną dla oficera w jasnym polu, w ten sposób zabraniając białym natychmiastowego ataku na pole f7.

W piątym ruchu białe zabierają pionka d5 swoim własnym, jednocześnie atakując skoczka, a czarne zabierają go na a5, kontratakując białego gońca. Następnie oficer ogłasza szach na króla z b5, a czarne blokują drogę, doprowadzając pionka do c6. W siódmym ruchu białe zbijają pionka c6 z d5, a przeciwnik z kolei zbija swojego odpowiednika z przeciwnego obozu pionkiem z b7, jednocześnie atakując białego gońca. Ponadto najlepszym odwrotem dla oficera jest punkt e2.

Czarny natychmiast oferuje wrogiemu wierzchowcowi wybór nowej stacji, atakując go pionkiem z h6. Biały skoczek wycofuje się na f3, a czarne natychmiast ponownie atakują, przesuwając pionka na e4. W dziesiątym ruchu musi wykonać czwarty manewr w grze, co ma zły wpływ na rozwój figur szachisty. Bierze nowyparking na kwadracie e5, a czarne sprowadzają gońca z ciemnego pola na c4, celując w osłabiony kwadrat f2, który osłania wrogiego dowódcę.

Ta pozycja w obronie dwóch skoczków jest oceniana przez komputer jako równa, ale wszystko zmienia się jednym błędnym ruchem białych, ponieważ są daleko w tyle w rozwoju, a czarne przeciwnie, nie mają problemów z ten. Piony są aktywne, mają pole do dalszych manewrów i możliwość zaatakowania króla w przyszłości. Białe mają dodatkowego pionka.

Gambit Ponziani - Steinitz

Bardzo ostra kontynuacja, w której w czwartym ruchu, zamiast bronić przekątnej przed gońcem jasnym i kwadratem f7, czarne kontratakują białe, biorąc pionka na e4. W piątej turze są trzy główne opcje rozwoju drużyny:

1. Białe mogą zabrać czarnego skoczka swoim własnym i zaoferować czarnym przemieszczenie pionka na d5 z możliwością odzyskania figury.
2. Mogą zmierzyć się z e7 gońcem, który ogłosi czarnego króla szachem i będzie nietykalny, co zmusi go do ruchu i przegranej roszady.
3. Albo chciwą opcją jest zabranie skoczka na f7 z dalszym planem wygrania wymiany od przeciwnika. Ale ta odmiana jest najbardziej niebezpieczna, ponieważ czarne, sprowadzając hetmana na h4, rozpoczynają niebezpieczną kontrę.

Granie w obronę dwóch skoczków dla białych musi być wykonane ostrożnie, ponieważ jeden zły ruch może sprawić, że twoja pozycja stanie się bezbronna.

Wariant ze zbiciem pionka przez skoczka na f7 w gambicie Ponzianiego-Steinitza

Biały bierze pionkaf7, a czarne sprowadzają hetmana na h4, grożąc matem! Gołym okiem, nie znając teorii w tej pozycji, może wybierać spośród dobrych posunięć, z których najbardziej zachłannym jest zbicie wieży skoczkiem, czego nie można zrobić ze względu na opisany wyżej mat. Jeśli białe podniosą hetmana na e2, czarne postawią drugiego skoczka na d5, grożąc widelcem na c2.

Najlepszym siódmym ruchem w tej odmianie dla białych jest g3 z kontratakiem hetmanem, po którym czarne idą wymienić hetmany, biorąc wrogiego hetmana. Po tym następuje seria prostych ruchów, podczas których przeciwnicy odbierają sobie jedną wieżę. W rezultacie oboje mają jedną ciężką figurę, trzy lekkie figury każdy, a czarne mają jednego dodatkowego pionka i przewagę na pozycji.

Wariant gambitu Ponzianiego-Steinitza ze zdobyciem rycerza na e4

Najbardziej niezawodna kontynuacja tego gambitu. Po prostu bierzesz wrogiego skoczka swoim, po czym przeciwnik przesuwa pionka na k5, deklarując ci widelec, i jesteś zmuszony rozstać się z jedną ze swoich pomniejszych figur. Dziś komputer pokazuje, że trzeba zbić tego pionka przez oficera, aby uzyskać lepszą pozycję. Równość materiału i przybliżona równość pozycji pozostaną na planszy. W ten sposób czarne upraszczają grę, usuwając kilka pomniejszych pionów z planszy i zyskują dobrą i łatwą pozycję do dalszej gry. Możliwe jest zadeklarowanie szacha z f6 po szturchnięciu d5, zmuszając go do wzięcia skoczka i podwojenia jego pionków wzdłuż linii f, zachowując swojego silnego oficera w lekkiej kwadraturze. Będzie miał dodatkowego pionka, ale zostanie on podwojony, a jego obóz osłabnie z powodu nowegostruktury.

Granie w obronie dwóch skoczków czarnych jest bardzo wygodne. Zwłaszcza jeśli przeciwnik jest słabo zorientowany w teorii. Jeśli lubisz ostrą grę ofensywną, która zaczyna się od samego początku gry, z wzajemnymi szansami, to takie otwarcie będzie dla Ciebie odpowiednie. Ale zanim zaczniesz go używać, lepiej poznać teorię, przynajmniej przez pięć do dziesięciu ruchów.