Historia Ekateriny Muraszowej „Klasa korekty”: podsumowanie i główna idea pracy

2024 Autor: Sierra Becker | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-02-26 06:11

Psycholog i autorka książek dla młodzieży Ekaterina Murashova pisze na najtrudniejsze tematy. Mówi przenikliwie, szczerze, czasem okrutnie, ale zawsze szczerze o dzisiejszych realiach. Jednym z nich była historia Kateriny Murashova „Klasa korekty”. Podsumowanie prac znajduje się w tym artykule.

O autorze

Ekaterina Murashova urodziła się w Leningradzie w lutym 1962 roku. Po szkole wstąpiła na Wydział Biologii Uniwersytetu Leningradzkiego. Dziesięć lat później ukończyła wydział psychologiczny na macierzystej uczelni. Zaczęła pisać w szkole. Pierwsze opowiadanie „Talizman” zostało opublikowane w 1989 roku w zbiorze „Przyjaźń”. Ekaterina Vadimovna jest laureatką kilku nagród literackich. Obecnie pracuje jako psycholog rodzinny, wykłada na uniwersytecie i prowadzi wykłady.

Siódme "E"

Zacznijmy od nowa opowiedzieć podsumowanie „Klasy korekcji” ze znajomymi ze szkoły, w której Anton studiuje w imieniuktórą opowiadana jest historia. Szkoła ma półtora tysiąca uczniów i trzystu nauczycieli. Równolegle „A” i „B” to gimnazja, w których studiują dzieci sponsorów. W klasach "C" i "G" - normalne dzieci. W „D” zebrali dzieci z rodzin dysfunkcyjnych oraz te, które są zarejestrowane w pokoju policyjnym. Anton i jego przyjaciele są w siódmej klasie „E”, z której droga do normalnych szkół jest zamknięta.

Na jednej z lekcji do klasy wjechał wózek inwalidzki, a Klawdia Nikołajewna przedstawiła nowego ucznia - Jurę Malkow. Pasha Zorin nie tylko zaproponował, że usiądzie z nim przy tym samym biurku, ale także pomógł nowoprzybyłemu się zadomowić, co wcale nie jest do niego podobne. Klasa potraktowała Yurę ze zrozumieniem, ale już następnego dnia pojawiło się zakłopotanie. W przerwie do wózka Juriny podbiegł „asznik” drugiej klasy i powiedział, że nie może jeszcze dać pieniędzy, bo nie ma ich przy sobie, ale poczęstuje ją jabłkiem. Yura przyjął to spokojnie, zażartował, a on i Vadik rozstali się jako przyjaciele.

Noc randkowa

Kontynuujmy powtarzanie krótkiej treści „Klasy korekcji” z opowieścią Antona o nowej. Yura jest dobrym facetem i gdyby nie wózek inwalidzki, odniósłby sukces z dziewczynami. Umiał żartować nawet z samym sobą. Nigdy nie rozpaczał, tylko wzruszył ramionami i zaczął wszystko od nowa. Ponadto dało się zauważyć, że program siódmej klasy był dla niego łatwy. Nowo przybyły szybko zaprzyjaźnił się z kolegami z klasy, Zorin przetoczył wózek i był jak osobisty ochroniarz. Wygląda na to, że mu się to podobało, a nauczyciele aprobowali szlachetny impuls Pashkina. Yura mógł chodzić o kulach, ale jednocześnie drżał ikołysał się, że patrzenie na niego było bolesne. Oczywiście natychmiast zaczął naśladować. Ale traktował to z humorem i działał pewnie.

Tydzień później Yura zaprosił całą klasę korekcyjną na swoją imprezę. Podsumowanie rozdziałów niestety nie oddaje, w jaki sposób koledzy z klasy przyjęli jego zaproszenie. Żadnemu z nich nie wpuszczano nawet do przyzwoitych domów. Anton przeczytał zasady etykiety i przyszedł trochę później, podczas gdy reszta chodziła po mieszkaniu jak w muzeum. Dla wielu z nich nowością była pościel na łóżku i tapety na ścianach. Mishan wziął duże lustro za drzwi i przewrócił wieszak. Wszyscy pospieszyli szukać jego okularów w kupie ubrań, bo bez nich nic nie mógł zobaczyć. Yura obiecała powiedzieć Antonowi, co pomaga mu „utrzymać się na powierzchni”.

Inny świat

Nowy nauczyciel geografii przyszedł do klasy korekcyjnej. Podsumowanie nie oddaje wszystkiego, czego doświadczył nauczyciel. Najwyraźniej nie został ostrzeżony, z jakimi uczniami będzie miał do czynienia. A Anton nie pamiętał dokładnie, ilu nauczycieli przed nimi uciekło. Po szkole Yura powiedziała Antonowi, że dzisiaj nadszedł czas, aby dowiedzieć się, skąd czerpie siłę. Weszli za garaże i rozpalili ogień. Anton obudził się z twarzą na trawie, chociaż na zewnątrz był listopad. Rozejrzał się - las, polana, śpiewały ptaki, Yura zbierała truskawki. Co najważniejsze, chodzi płynnie, bez potykania się, bez kul. Anton zapytał: „Co to jest, świat równoległy?” Na co Yura powiedział, że nawet nie wiedział, jak się tu dostał.

Odnoklassniki

W każdy wtorekzapytali Mitkę, dokąd poszła Vitka, ale on milczał. Okazało się, że mama Mitki znowu gdzieś zniknęła, a Vitka opiekowała się siedmiomiesięcznym Milką, najmłodszym z wielu jego braci i sióstr. Następnego dnia Mishan przyniósł do szkoły kengurusznika, w którym nosi się dzieci. Panteley - ogromny plecak z jedzeniem dla niemowląt. Vitka pojawiła się w szkole, ale Lenka zniknęła. Wszystko stało się jasne dla Antona: dziewczyny zgodziły się na zmianę opieki nad dziećmi.

Prezentacja podsumowania „Klasy korekcji” będzie kontynuowana opowieścią Antona o ich koledze z klasy, Karaluchu. Jego ojciec upił się i zaatakował matkę nożem. Karaluch wstał i wiele dostał od swojego ojca - facet cały niebieski i żółty trafił do szpitala. Kiedy chłopaki go opuścili, Anton zasugerował, aby Yura poszedł „tam” - do równoległego świata. „Byłoby miło, gdyby cała nasza klasa przyjechała tutaj” - pomyślał Anton. Tymczasem geograf Siergiej Anatolijewicz próbował przekonać dyrektorkę Elizawetę Pietrowną, że te dzieci należy zabrać do muzeów i teatrów, mimo że jest to klasa poprawcza. Podsumowanie książki rozdział po rozdziale nie może oddać wszystkiego, o czym mówiono. Ale najważniejsze jest to: w odpowiedzi na stwierdzenie geografa, że jest to niesprawiedliwe i że wszystkie dzieci są takie same, dyrektor szkoły argumentowała, że są to zjawisko antyspołeczne, które jest również niebezpieczne dla prestiżu ich gimnazjum.

Obsada społeczeństwa

Marinka i Anton byli świadkami rozmowy geografa z Claudią Iwanowną. Siergiej Anatoliewicz przekonał ją, że jako nauczycielka klasy powinna walczyć, aby ich klasa nie została rozwiązana. Gdzieczy te dzieciaki pójdą? Wyrzucanie ich na ulicę nie jest w porządku. Na co Claudia odpowiedziała, że tak działa cały świat – dzieli się na szczęśliwych i nieszczęśliwych, bogatych i biednych, mądrych i głupich. Szkoła to tylko forma społeczeństwa. O czym jeszcze może powiedzieć streszczenie książki „Klasa korekty”?

Wkrótce Anton był świadkiem nieprzyjemnej sceny. „Asznikow” został zabrany na wycieczkę do Ermitażu. Vadik podbiegł do Yury i powiedział, że mają dużo pustych miejsc w autobusie, i pozwolił mu jechać z nimi. Na co nauczycielka Vadika była po prostu przerażona i ciągle spoglądała na swoich zmartwionych rodziców. Poza tym wycieczka jest płatna, a Yurka nie ma pieniędzy, dlaczego tak bardzo potrzebował tego Ermitażu? Drugoklasista Danil dołączył do Vadika, a potem kolejne dziecko. Rodzice musieli ustąpić swoim dzieciom. Stojący w pobliżu koledzy z klasy pomagali Yurze z pieniędzmi, a pod potępiającymi spojrzeniami matek wózek Jurkina został załadowany do autobusu wycieczkowego.

Stesh ma kłopoty

Prawie cała klasa dostała grypy. Yura również zachorował, tylko on, poza grypą, miał problemy z sercem. Anton poszedł go odwiedzić. Oglądali film, rozmawiali, ale rozstali się, jakby żegnali się na zawsze. W drodze do domu Lenka dogoniła Antona i powiedziała, że Stesha zaginęła. Zobaczyli powóz Jurkina, na którego grzbiecie stał Vadik. To on powiedział, że „poskoki” Dimura i Tabaki zabierają gdzieś Steshę, a Vadik podążał za nimi przez całą drogę do domu.

Anton opowiedział o wszystkim swoim kolegom z klasy i kazał wszystkim pobiec do tego domu i zrobić zamieszanie. Parzystystreszczenie książki „Klasa korekty” pokazuje, jak razem chłopaki poszli pomóc Steszy, która była w tarapatach. Lenka dowiedziała się, że w tym domu mieszka dziesiątoklasista Kondratiew, jego ojciec jest sławną osobą w mieście, grubą rybą. Zanim zdążyła skończyć, pod dom podjechał samochód policyjny i wszyscy zaczęli go wpychać na oślep. Twarz Antona była zmiażdżona, ale zauważył Yurę - miał podejrzanie niebieskie usta. Siergiej Anatoliewicz, który przybiegł, pobiegł i krzyknął: „Co robisz? To dzieci!”

Kończymy podsumowanie historii Murashovej „Klasa korekty” opowieścią, że całe siódme „E” zebrało się pod oknami mieszkania Yurii. Jego rodzice wyszli i podziękowali chłopakom, że nie zapomnieli ich jedynego syna. Powiedzieli im, żeby nie obwiniali się za ten wieczór: Yura chorowała od dzieciństwa. Musiało to nastąpić prędzej czy później. Matka Yury zaczęła płakać, a wszystkie dziewczyny płakały razem z nią. Tutaj Vitka zdjęła rzemienie kenguruszki, w której spała Milka. Mitka wziął siostrę na ręce i wręczył matce Yurki. Vitka powiedziała, że dziewczyna jest dobrze rozwinięta jak na swój wiek, tylko jej waga jest niewielka. Nazywa się Ludmiła, oprócz niej pozostało jeszcze sześcioro dzieci, a ich matka nigdy nie wróciła. Kobieta przycisnęła dziecko do piersi tak mocno, że wydawało się, że nawet oddziały prewencji nie mogą go zabrać.

Analiza produktu

Opowieść składa się z 28 rozdziałów, w których autor stopniowo ujawnia historie swoich bohaterów. Część z nich ma dysfunkcyjną rodzinę, część jest upośledzona umysłowo, część jest fizycznieniezdrowy. Nieszczęścia, choroby, rodzinne „piekło” uczyniły te dzieci wyrzutkami społeczeństwa. „Nakarmieni i odnoszący sukcesy” nazywają je „dysfunkcjonalnymi dziećmi”. Ale nie są obce wzajemnej pomocy i reakcji. Wszystkie są różne: Anton uczył się w klasie gimnazjalnej, niekwestionowany lider. Ale rodzice jego zdrowych kolegów z klasy nie chcieli, aby dziecko cierpiące na „ataki niekontrolowanych emocji” uczyło się obok ich dzieci. Został przeniesiony do klasy poprawczej.

Yura urodziła się z porażeniem mózgowym w inteligentnej kochającej rodzinie. Uczył się w domu, kiedy mógł trochę chodzić, chodził do szkoły, aby spotykać się z rówieśnikami.

Stesha dorastała w rodzinie wojskowej, niesamowicie piękna dziewczyna doświadczyła silnego stresu z powodu rozwodu rodziców i wycofała się w siebie, straciła kontakt z rzeczywistością.

Wychowanie Mitki nie było dziełem nikogo. Upośledzony umysłowo, również od najmłodszych lat pił. Tylko Wika Słucka, czyli Witka, jak ją wszyscy nazywali, mogła wziąć go w ręce, bo Mitka zawsze czaił się za nią. Nie ma nawet dokumentów, wiadomo tylko, że jej rodzice zginęli, mieszkała ze starszą siostrą, a kiedy wyszła za mąż, wyrzuciła Vitkę na ulicę.

Mishan pochodzi z dobrej rodziny, ale prawie nic nie widzi i nie słyszy.

Yura pojawiła się w klasie korekcyjnej, która wie, jak uciec od beznadziei i cierpienia do innego świata. Zabiera również swoich kolegów z klasy tam, gdzie stają się zupełnie inni. Wraca do nich piękno, zdrowie i troska o bliskich, których wielu z nich nie miało. Ale najważniejsze jest to, że samoocena wraca do nich bezktórych dzieci nie mogą żyć. Z tej smutnej historii wynika tylko jeden wniosek: całe społeczeństwo potrzebuje korekty. Autor poprzez współczucie dla bohaterów książki wzywa czytelnika do miłosierdzia.